program geliştirildi.
Buffalo Üniversitesi’nden Prof. Sargur Srihari, bir olay yerinde ele geçen DNA’nın bir başka DNA ile benzeşme olasılığının 24 milyonda bir olduğunu söylüyor, “fakat yaygın kullanılan parmakizi için bu tip bir sayısal veriden bahsedemiyorduk. Araştırmamız parmakizlerinin ne derece nadir olduklarını hesaplamaya yönelik ilk sistematik yaklaşımı sunuyor.”
Bir parmakizindeki belirli desenleri saptayabilmeyi öğrenen ve onu kayıtlı diğer parmakizleriyle karşılaştıran makine sayesinde Srihari ve çalışma arkadaşları, belirli bir veritabanındaki herhangi bir parmakizinin bir diğeriyle benzeşme olasılığını hesaplayabilmişler.
2001 yılında parmakizlerinin gerçekten eşsiz olduğunu ilk defa bilimsel olarak kanıtlayan Srihari, mevcut adli yöntemlerin parmakizi analizini tam bir doğrulukla yapamadığını belirtiyor. Araştırmacılar bugün parmakizlerine dayanarak olasılık yelpazesindeki üç seçenekten birine ulaşabiliyorlar: muhtemel olan kimlik, muhtemel olmayan kimlik, ya da sonuçsuz.
Bilgisayarların kullanıldığı yeni yöntemde makine mevcut örnekleri değerlendirirken sahip olduğu yapay zeka sayesinde istatistiği ve olasılık analizlerini kullanarak, aynı zamanda parmakizinin ‘öz noktasını’ tespit etmeyi öğreniyor. Bu öz noktasını da genellikle, çevresinde çıkıntıların dolaştığı merkez oluşturuyor.
Srihari, genellikle olay yerinden elde edilen parmakizlerinin eksik olduğuna dikkat çekiyor. Böylece izin parmağın hangi noktasından geldiği bir şekilde tahmin edilmek durumunda kalınıyor. Son yöntem sayesinde öz noktası saptanarak, parmakizi ileri analizlere yönlendirilebiliyor ve mevcut veritabanıyla karşılaştırılabiliyor.
Özgün makaleye ulaşmak için tıklayın.
http://www.ntvmsnbc.com/id/25159177/ ‘den alıntıdır..
Elif Boncuk's Blog 